Gelukkig viel het mee

Laatst vroeg ik mijn nu volwassen dochters wat ze vroeger vervelend gevonden hadden. Voor mijn jongste dochter was het “de muts”. Zeker in de winter moesten ze van mij een muts op. Dat heb je als je een moeder hebt die door ieder zuchtje wind, tenzij goed gesjaald of gemutst, een kou in haar hoofd te pakken heeft. Ongewild projecteer je de eigen zwakheden op je kinderen. Dat dit ook met de tanden zo was bleek uit de grief die mijn oudste dochter over mijn opvoeding uitte. Op dezelfde vraag, antwoordde zij, “nou, die boterhammen!” “Wat voor boterhammen?” Nou, die koude boterhammen ’s morgens in de auto als we gezwommen hadden.” Twee keer in de week gingen we inderdaad vroeg in de ochtend zwemmen. Toen we in dat dorp kwamen wonen was de jongste drie jaar, dat was nog te jong voor de zwemles. Dat vond ik natuurlijk jammer en vroeg of er nog andere mogelijkheden waren, in onze vorige woonplaats zaten ze immers alle twee al in een zwemklasje. Er was een mogelijkheid voor privé-les. Deze werd ’s morgens vroeg door de vrouw van de badmeester gegeven. Ik vond het sowieso te duur en als ik ze dan toch ’s morgens vroeg zou moeten brengen en erbij blijven, dan konden we net zo goed met z’n drieën gaan vrij zwemmen zodat ik ze zelf les kon geven. De badmeesters zagen dat eerst niet zo zitten, zij stonden er zelf een beetje vijandig tegenover. Daar heb je weer z’n moeder die denkt dat ze het zelf wel kan, moeten ze gedacht hebben. Toch heb ik het gedaan en het heeft ons heel veel plezier en voldoening geschonken en zwemdiploma’s uiteraard. Tja, en die boterhammen, die lagen dus al die tijd dat wij in het zwembad waren in een koude auto samen met een bekertje melk. Er zat alleen een beetje boter op want ze konden daarna hun tanden niet meer poetsen. Ze gruwde er nog van toen ze vertelde hoe vies ze die boterhammen toen gevonden had. “Waarom heb je dan niets gezegd?” Op haar verontwaardigde wedervraag of dit dan geholpen zou hebben moest ik toegeven van niet. We hebben er met z’n allen hartelijk om gelachen. Daar had ik mijn kinderen toch met een heus trauma opgezadeld. Als dit het ergste is van wat ze zich kunnen herinneren van de missers van mijn opvoeding valt het allemaal wel mee. Maar het was waar, wat de tanden betreft was ik lichtelijk doorgeslagen.