Het boek van de schoonheid en de troost

Wim Kayzer

Het lezen

was als reizen in een landschap

met de mooiste bloemen,

uniek en eigen in hun soort,

symbool en toegang tot gedachten

door de meesters zelf verwoord,

gangenstelsels vol emoties,

diep en donker soms van kleur,

dan weer helder en doorzichtig

als kwam ik door een open deur,

alles om mij heen vergetend,

herkenning van gedachten, gevormd

door zoveel levenswijsheid,

die bereikt wordt met volharding,

die komt als alle treden zijn

beklommen, soms struikelend,

zodat het wederom gedaan

kan worden, anders; steeds

gerelateerd aan het moment.

Troost vond ik in de schoonheid

van dat landschap, maar

bovenal heeft het mij geïnspireerd.

Joke van der Ark

Nr. 534 – 18 mei 2008