Verpleeghuis
Het is een schrikbeeld om te zien
hoe jouw lichaam, niet meer mobiel,
verzorgd wordt door handen zonder tijd
en ogen zonder mededogen
in een onpersoonlijke omgeving, terwijl
jouw geest, zo schijnt het mij,
uitstapjes maakt naar wat
eens zo helemaal jouw woning was,
een reis die steeds moeizamer verloopt
omdat je ‘haar’ daar niet meer vindt, de zij
die al die spullen kocht en koesterde
waardoor ze iets persoonlijks kregen
en zonder jou nu doelloos in de ruimte staan
omdat de hoop dat jij er terug zal keren
voorgoed vervlogen is, verjaagd door
wat jou overkwam.
Toch, hoe raar het klinken mag,
is er een lichtpuntje dat jou
en hen die om jou geven en regelmatig komen
nog enig houvast biedt.
Jouw vermogen met ons te praten,
zodat we weten hoe het jou te moede is
en voelen hoe vervreemdend het moet zijn
in dit schrikbeeld te moeten wonen.
Joke van der Ark
Nr. 652 -