Loslaten

die bagage, dan pas word je vrij.

Dat is nou net de moeilijkheid,

die bagage dat ben jij. Jij bent het

die er tussen zit, er in of bovenop.

Soms laat je het wat rusten

maar neemt het toch weer op.

Het is nog niet bezonken, je doet het

nog niet weg. Natuurlijk word je lichter

als het wordt afgelegd.

Maar… vraag je je telkens af

ben ik erbij gebaat, voel ik me verlicht

als ik het achterlaat?

Het druist zo in tegen het vertrouwde,

de innerlijke stem,

die je met zachte dwang

de juiste richting wijst of hard

ter orde roept, laat struikelen

en opraapt omdat je verder moet.

“Nog een stukje sjouwen, je bent

nog niet zover. Ik zal het laten weten

als je bent aangeland, je al

wat overtollig is kunt nemen

in je hand om het te laten waaien

ver bij je vandaan,

dan pas…

zul je opgelucht weer verder kunnen gaan.”

Joke van der Ark

Nr. 432 – maart 2004