“Het landschap staat in mij geschreven”

Zomer 2007

Ik heb mijzelf een web gesponnen

en over het landschap heen gespreid.

Vanuit mijn woonplaats steeds begonnen,

nooit verloren maar gewonnen,

het was genieten, al de tijd

die ik besteedde op te nemen, het groen,

het blauw van lucht en waterstromen,

zodat ik, als het verglijdt naar toen,

slechts door mijn ogen dicht te doen

alles weer kan herbeleven, wegdromen

en genieten van het vergezicht.

Alle tijd, het buiten zijn als hoogste doel,

een boom, de zware kruin hoog opgericht,

zich koesterend in de warme zon: het licht

dat hij zo nodig heeft. Ik voel

me één met de omgeving zo bewegend

door het land. Een klaterende lach

die over ‘t water schijnt te komen aangerend,

even lijkt halt te houden, afgeremd

door riet en grassen, groet mij goede dag.

Om al die beelden terug te halen

hoef ik slechts langs mijn web te gaan,

dat briesje weer te voelen, de zonnestralen,

telkens door het landschap dwalen

zoals het in mij blijft bestaan.

Joke van der Ark

Nr. 490 – 11 september 2007