Een groot zwart gat

Vertrouwen in de toekomst

al duurt die niet meer lang

en was ik onderweg

vaak angstaanjagend bang.

Ik heb me laten wiegen

in mijn moeders schoot,

gekoesterd in haar warmte

die mij bescherming bood.

Vertrouwen in de toekomst

heb ik steeds gehad,

kreeg kinderen uit liefde,

mijn allergrootste schat.

Ik heb ze mogen dragen,

reflectie van verlangen,

doch ze snelden heen,

gaan zelf gekozen gangen.

Vertrouwen in de toekomst

gleed het verleden in;

heimweetranen schrei ik

denkend aan het begin

toen alles nog ver weg was,

een lang, oneindig pad;

ik toekomst nog niet zag

als een diep en groot zwart gat.

Joke van der Ark

Nr. 361 – februari 2001