Een ondeugend Pietje

Klein nog en de wereld om mij heen reusachtig groot.

Ik geloofde nog in sprookjes, Sinterklaas

en voor de zwarte toet van Pieterbaas

was ik niet bang, dat was ik voor de dood.

We zongen bij de schoorsteen; de kachel bood

ons warmte en een dosis troost. Het geraas

van Jan de Wind hielden we moeizaam buiten. Helaas

mijn kindertijd ging snel voorbij en ik werd groot.

Ik speelde ‘alsof’ voor mijn eigen kinderen;

maakte voor hen het leukste feest

en liet mij ‘het weten’ niet verhinderen

te kruipen in de huid en geest

van een ondeugend Pietje, waarmee ik kinderen

plezierde, maar mijzelf het allermeest.

Joke van der Ark

Nr. 384 – 30 november 2001