Als eb en vloed

Hoog op de golven

rijdt mijn gemoed

er is niets, er is niemand

die mij iets doet.

Ik pletter omlaag en

de stroom sleurt mij mee,

de zee schuimt van leven,

mijn leven is zee.

Zij smakt mij op ’t droge

voor bezinning en rust

dan kabbelt ze zachtjes

af en aan op de kust.

Ik maak me gereed

voor de volgende rit,

wacht rustig mijn kans af,

op een golfje met pit.

Hoog opgetild word ik,

een golf neemt mij mee.

Ik geniet van het leven,

mijn schuimende zee.

Joke van der Ark

Nr. 405 – 2 juni 2002