De bron

Soms ben ik het leven zat,

vaak ben ik zo moe, maar

strompel door de tweede helft

van wie weet het waar naar toe.

Het pad gevolgd is reeds

begroeid met mooi en zacht,

maar ook met donker, lelijk

en niet doorschijnend,

struiken vol stekels, die mij

wakker houden in de nacht.

Toch volg ik vaak het pad terug,

sluip voorbij de donkere plekken,

tracht het licht te vinden

en als ik het gevonden heb,

besproei ik de herinnering

met vocht uit de bron die

plotseling omhoog welt.

Joke van der Ark

Nr. 400 – 17 maart 2002