Spiegel der kunst

 

Ze schijnen doorzichtig,

de buitenste lagen

verwijderd,

gezegd wordt er niets

enkel de klanken

van de muziek

en ’t gekraak van de planken

nat van het zweet,

steeds opnieuw door

de grens van

vermoeidheid en pijn.

Voor even…

een schijnbare wereld.

 

 

Joke van der Ark

Nr. 168 – januari 1992