Al lezend
word ik opgenomen in
een vaag belichte schoonheid
waar de onderliggende emotie
niets vervreemdends heeft,
eerder het gevoel geeft
een oude bekende warm
de hand te schudden die
mij welkom binnenlaat
in het geschetste droombeeld
van paard en hond dat
door het maanlicht lijkt
geprojecteerd te worden
op een plein waar de serene
stilte door het geluid van hoeven
niet echt verbroken wordt,
dit alles slechts de duur heeft
van enkele seconden eer
de dieren uit het zicht verdwijnen
maar telkens weer zullen verschijnen
als ik denk aan dit verhaal.
Joke van der Ark
Nr. 526 – 7 maart 2008
Wit Paard
door Jan Timman
uit
‘Het boek
van de schoonheid
en de troost’