Anna Enquist

Contrapunt

Zonder herhaling

Onrust maakt zich van mij meester,

het is alsof mijn wezen splijt, omdat ik

tegelijkertijd twee verhalen schijn te lezen.

Het ene duidelijk in druk, het andere

vluchtig, verhalend van geluk en spanning

als de stukken uit het werk, waarlangs

het leven van een kind zich leiden laat.

Variaties vol emoties, beelden die hun weerslag

vinden op papier, waaruit mijn, naar ik dacht,

reeds overwonnen heimwee plotseling

tevoorschijn springt. Parallellen, soms langszij,

dan weer ver uiteen door milieu en achtergrond.

Dissonanten in mijn denken, omdat mijn geest,

‘de vrouw’ benijdt in wat zij kan, in wat

zij heeft bereikt, ondanks mijn mededogen.

Het haarfijn aanvoelen, waarom die melodie

haar treurig stemt, een perpetuum mobile,

loslaten, ontwikkeling buiten de eigen kring.

Mijn kind dat verder gaat, terwijl het hare

tijdens het ontvouwen van de melodie met

de aria in zicht tot herinnering verglijdt.

Joke van der Ark

Nr. 561 – 6 december 2008