Natuur- en recreatiegebied

Sandelingen-Ambacht

Vanuit mijn venster

kijk ik naar het verstilde water,

aan de horizon de rijksweg

waar heen en weer gereden wordt;

daarachter nog wat bomen.

Weinig mensen zijn er buiten:

een enkeling slechts en een hond.

Hij loopt daar, zich onbewust

dat ik naar hem zit te kijken,

hij waant zich vrij en onbespied.

Zou hij het willen weten dat ik

erover schrijf, hoe hij daar loopt,

samen met zijn hond?

Ik ken hem niet, die medemens.

Ik ga ‘t hem ook niet zeggen, dat ik

hem gevangen heb in dit gedicht.

Joke van der Ark

Nr. 568 - 20 februari 2009