Brabbeltaal en gekke bekken

Te weten dat het goed was

wat ik deed geeft mij

een goed gevoel want

ik wist het niet voorheen

althans niet echt zoals

je iets behoort te weten

bijvoorbeeld dat het

‘de do do do, de da da da’

door melodie toonhoogte

en ritme wel degelijk

een soort van taaltje was

en als zodanig werd begrepen

ook de fase die daarop volgde

het spreken in een voor jou

begrijpelijke taal mijn kind

waardoor je precies leerde

wat er in je lijfje gaande was

zodat je mij dat duidelijk

kon maken in de woorden

die je daarvoor nodig had

maar ook de uitdrukkingen

die horen bij emoties zoals

woede verdriet en pijn alles

wat een peuter reeds ervaart

als ik die niet emotioneel en

fysiek gespiegeld had zou je

die nimmer op je kleine snoetje

hebben kunnen produceren

dat de uitwisseling steeds

complexer wordt weet je

als geen ander omdat jij nu zelf

als moeder van een kleintje

dat aan het taalverwerven is

met haar praat op een voor haar

bevattelijke wijze en daarbij

ook nog gekke bekken trekt

want jij weet…

dat jouw kleine meisje

door het zo voor te doen

leren zal wie en wat zij is

echter het zal nog even duren

eer ze weten kan dat jij

haar mama zelf ook zo’n

lief klein meisje was en

ik jouw moeder en bijgevolg

dus nu haar oma ben

het is prettig om te weten

dat het goed is wat je doet

zeker nu je moeder van

een tweede kindje bent en

het noodzakelijke leerproces

weer van voor af aan begint

maar ook jij zal later

bij het lezen van zomaar een artikel

of een boek denken hé dat

wist ik niet maar ik deed het wel

dat mijn kind is heel plezierig om te weten

Joke van der Ark

Nr. 596 – 2 februari 2010

Dit gedicht is gebaseerd op teksten uit de boeken:

‘Iedereen is muzikaal’ van Henkjan Honing pag. 15 t/m 21 en ‘Het einde van de psychotherapie’ van Paul Verhaeghe pag. 80 t/m 85