Mijn inspiratie

Gelijk een vissersvrouw in vroeger dagen

vol verwachting aan de kade

op de thuiskomst van haar liefste wacht,

wacht ik tot jij terug zal komen.

Telkens als dat niet gebeurt keer ik

bedroefd naar binnen, want wat moet ik

zonder jou. Al wat ik bedenk

en schrijf kost mij grote moeite.

Ben je afgereisd? Ergens onder water

om te voelen hoe het moet?

Ik heb het je vaak genoeg verweten.

Nee! zei ik, dit is niet goed!

Soms blijf je zo lang hangen dat

mijn gemoed geen rust meer vindt.

Dan weer blijf je weg zodat ik lijdzaam

wachten moet en gelijk die vissersvrouw

onrustig uitkijk naar je terugkomst,

zoals zij uitkijkt over zee die

voor menigeen een bron van inspiratie is

door het nooit aflatend ritme

van eb en vloed…

Joke van der Ark

Nr. 592 – 10 januari 2010