Jas uit en boek op schoot

Een schokje deed mij vermoeden dat

het voorst treinstel losgekoppeld werd, dus

de trein, waarin ik mij geïnstalleerd had

ook weldra ging vertrekken.

Zo dacht ik, tot een stem de ruimte vulde

met de mededeling dat vertrek

niet mogelijk was, omdat …

Vragende blikken en een gelaten opstaan.

“Nee, geen idee hoelang het duren zal.”

Maar er was een mogelijkheid om via dat

en dat traject te reizen; dat was om

en zou veel langer duren. Talmende

onzekerheid en telefoongesprekken.

Ik besloot voor vertrek te kiezen.

Eén voor één zag ik ze binnenkomen,

de gezichten die ik kort daarvoor

nog in het andere voertuig had gezien,

een vriendelijk knikje bij herkenning.

Toen de trein zich in beweging zette

viel de spanning weg, verbroedering,

een stemming die ik zelfs met vrolijk

aan zou duiden: gesprekken en gelach.

Mijn jas had ik weer uitgedaan en

mijn boek op schoot genomen,

maar gelezen heb ik niet.

Joke van der Ark

Nr. 608 – 14 april 2010