Klotecliniclown

Het is de onmacht die rechtstreeks

naar mijn hart gaat en daar

beroering brengt. De directe reeks

verwijten van een kind, dat klaar

is met de schijn die uitgaat van een rode neus

en nagemaakte vrolijkheid,

dat weet dat je de dood daar heus

niet mee verjagen kan, dat slechts treurigheid

die clown omringt. De woede die opspringt

uit de gekozen woorden, de dapperheid

waarmee ze haar gedachten uit, zich dwingt

in zwijgzaamheid, niet mee gaat in onechtheid,

want haar broertje gaat toch dood

daar weet ze alles van

en die clown, met z’n neus zo rood,

die geschminkte man, die weet dat niet

dat stuk verdriet

Joke van der Ark

Nr. 609 – 16 april 2010

Geïnspireerd op ‘Stuk verdriet’ van Astrid Standhardt, uit

‘Zoals een haan een ei legt’ (De 100 beste gedichten uit de

Turing Nationale Gedichtenwedstrijd 2009)