Al lezend

word ik opgenomen in

een vaag belichte schoonheid

waar de onderliggende emotie

niets vervreemdends heeft,

eerder het gevoel geeft

een oude bekende warm

de hand te schudden die

mij welkom binnenlaat

in het geschetste droombeeld

van paard en hond dat

door het maanlicht lijkt

geprojecteerd te worden

op een plein waar de serene

stilte door het geluid van hoeven

niet echt verbroken wordt, terwijl

dit alles slechts de duur heeft

van enkele seconden eer

de dieren uit het zicht verdwijnen,

maar telkens weer zullen verschijnen

als ik denk aan dit verhaal.

Joke van der Ark

Nr. 526 – 7 maart 2008

Wit Paard

door Jan Timman

uit

‘Het boek

van de schoonheid

en de troost’