Stralend witte wolken

zwevend langs het hemelblauw

prikkelen de fantasie

en roepen een verlangen op

met ze mee te gaan,

te ontstijgen

aan het dagelijks bestaan

terwijl men weet, dat wanneer

ze opgaan in het grauw en

niemand meer inspireren,

geen mens nog naar ze opkijkt,

er geen gaatje meer te zien is,

zelfs geen enkel streepje blauw,

dat zij dan ook …

soms huilen van verdriet.

Joke van der Ark

Nr. 710 – 10 maart 2014