Met iedere letter

die ik lees over de voorbije tijd

waarin mijn moeder en zelfs

nog verder terug mijn oma leefden,

wordt vergankelijkheid

tijdelijk opgeheven.

Zelfs het eigen leven lijkt erop gericht

dat met het klimmen van de jaren,

dat wat in het verleden ligt

zich meer en meer in het nu verdicht

tot een hanteerbaar tijdsgewricht,

zodat verhalen fictief of waar

van vele generaties terug

tot de verbeelding spreken.

De mens ontwikkelt zich, maar

in de kern is hij gelijk gebleven.

Door dit gegeven lijkt wat komt

niet zo moeilijk te voorspellen.

Ook dan zullen er schrijvers zijn

die hun lezers verstomd doen staan

als ze ons huidige bestaan

in hun werk laten herleven en

vergankelijkheid tijdens het lezen

voor korte duur wordt opgeheven.

Joke van der Ark

Nr. 726 – 21 juni 2014