Een onbedoeld kunstwerk

Wachtend op mijn trein

zie ik op het andere perron

twee grote plastic zakken

over paaltjes hangen,

die in mijn verbeelding lijken

op twee gesluierde vrouwen

die in een druk gesprek

verwikkeld zijn en door

de wind bewogen, elkaar

om beurten op iets wijzen.

Het duurt even voor mijn toestel

zich aan het diffuse licht

onder de overkapping aanpast,

waardoor het mij niet lukt

de illusie vast te leggen.

Een tweede keer wordt

mij niet gegund, want langzaam

schuift de trein zich tussen mij

en de kunstzinnig figuratief

geworden abstractie,

die mede door het lichtblauw

van de zakken iets verhevens heeft,

iets mystieks …

Maar, ook zonder foto zal

ik het kunnen zien,

dat onbedoelde kunstwerk.

Joke van der Ark

Nr. 767 – 26 augustus 2015