Kolossale nietigheid

Terwijl de wetenschappers zich

steeds verder in de ruimte om ons

wagen, zink ik, gewone sterveling

dieper en dieper in het moeras

van de onwetendheid.

Er wordt gezocht naar

mogelijk leven, gestrooid

met afstanden in lichtjaren

naar sterrenstelsels met

planeten als onze aarde

waarop men zich in

vroeger jaren groot en

machtig waande. Dat we

over de rand in de diepte vallen,

geloven we allang niet meer.

Nu zijn er zwarte gaten

waar alles in verdwijnt.

De wetenschap schrijdt voort,

maar ben ik, gewone sterveling

daar iets mee opgeschoten,

wat betreft mijn angst voor

het onbekende, als er verteld wordt,

dat die mooie planeet

waarop ik woon op foto’s

slechts één pixel groot is

in vergelijking met hemellichamen

in ons melkwegstelsel en

ver daar buiten? Een mededeling

die mijn kennis niet vergroot,

maar mij eens temeer bewust maakt

van mijn kolossale nietigheid.

Joke van der Ark

Nr. 782 – 25 oktober 2015