Naargelang

we vorderen, gaat onze reistas

zwaarder wegen.

Herinnering na herinnering

stapelt zich en krimpt ineen

tot één collectief geheugen,

een smeltkroes, een groot

zwart gat waar ten langen leste

alles in verdwijnt.

Toch zien we ieder jaar

met grote vreugde uit

naar het nieuwe

nog onbeschreven blad

waarop we zo graag

rust en vrede schrijven,

genoeg te eten voor iedereen,

rozenstruiken tekenen

en een zon die,

zij het niet voortdurend,

maar toch …

de meeste dagen schijnt.

Joke van der Ark

Nr. 803 – 13 juni 2016