Tracing the rope

 

Dat was wat ze deed,

al doende creëren.

Naar eigen zeggen

niet voor de eeuwigheid,

 

maar om zichzelf te verliezen

in de tijd die het duurde

dat te scheppen

wat zij voor ogen had.

 

Daarbij vond ze het

helemaal niet erg, dat

het ooit weer zou vergaan,

omdat kunst voor haar

 

vluchtig als het leven was:

slechts daar om te beleven.

Maar al zal het op den duur

nooit meer tastbaar zijn,

 

het beeld zal altijd blijven

omdat het werd vastgelegd

en net als bij mij, zal het

bij eenieder die het ziet,

 

heel lang nog beklijven.

 

 

Joke van der Ark

Nr. 814 – 19 januari 2017