Verloren

lijken ze te zijn

die woorden, omdat

ze niet passen

in het ritme

van het gedicht.

Niet geschikt,

geschrapt zijn ze,

verdwenen,

alsof ze er nooit

hebben gestaan.

Zo is dat vele,

vele malen gegaan.

Hoe ze zich voelen

en hoe het sindsdien

met ze gaat?

Daar denk ik niet aan.

Wellicht …

diep ik ze ooit op,

heb ik ze nodig, als

het stroef blijkt te gaan.

Joke van de Ark

Nr. 909 – 7 juli 2019