De bel …

Ik wist dat die zou gaan.

Een boek, … weer een boek.

Ik pak het aan en

nieuwsgierig open ik

de veel te grote doos.

Dan heb ik het in handen.

Het is dik, ook dat wist ik.

Iemand, waarmee wij ergens

aan de praat waren geraakt

had het mij aangeraden.

Ik draai het om en om,

besnuffel en bekijk het,

lees de stukjes tekst

vol lovende woorden die

mij aansporen tot lezen.

Maar het moet wachten,

want ik was net begonnen

in, ook al zo’n,

mij aangeraden boek.

Het houdt niet op,

de zucht om ze

te willen hebben,

ze te kunnen pakken

wanneer ik dat maar wil

om mij steeds opnieuw

intens te doen genieten

van mijn toch wel …

leesverslaving, waarvoor

zover ik weet, nog nooit

iemand bewust is afgekickt.

Joke van der Ark

Nr. 913 – 16 augustus 2019