Gefragmenteerde beelden

Voorbij zijn ze, al die momenten die ergens

liggen opgeslagen in mijn brein.

Soms gaat er een laatje open en beleef

ik iets opnieuw tot het bij het ontwaken

abrupt wordt dichtgeschoven.

Maar soms, na een dag waarin de archivaris

moeite had, alles waarmee ik bezig was

netjes op te slaan; hij daardoor wellicht

te veel liet open staan, wordt het onrustig boven,

komt alles tegelijk mijn nachtrust roven:

het overrompelende gevoel van verliefdheid

strijdt met de pijn die ik ervoer bij de geboorte

van een kind, waarna ik mij plots middenin

het mooiste moment van mijn leven bevind,

dan weer reis ik naar een plek die indruk maakte,

met vriendinnen lach ik om flauwe grappen

en deel met hen mijn diepste zorgen, een bericht

dat ik ontving van iemand die ik slechts van

brieven kende, maar die ondanks dat een plaatsje

had veroverd in diepste krochten van mijn hart,

dan wordt ik achterna gezeten, ik scheld en tier,

bijt van me af, vlucht weg, loop vast en kan

helemaal nergens heen, ik roep om hulp

zonder geluid, of toch …, een troostende hand

en plotseling is alles weer vervlogen.

Joke van der Ark

Nr. 956 – 6 juni 2020