Wij zijn geen ezels

maar toch …

voel ik mij verwant met de vrouw

die plotsklaps stilstaat en verwoed

in haar tas begint te rommelen.

Eerst rechts onderin, dan links.

Een schrik reactie. Ik had toch …?

-Tja, denk ik, als ze er niet waren,

zou je dat hebben geweten

bij het dichttrekken van de deur.

Dan had de paniek je al meteen.

naar de strot gegrepen.- Hè nee,

ze moeten ergens zijn …

De tas op de grond, dan zoekt ze

nog een keer en is opgelucht;

zoals dat ook altijd gaat bij mij.

Zij vervolgt haar weg en ‘wij’ zijn blij.

Joke van der Ark

Nr. 963 – 19 augustus 2020