De moeder van…

Het lezen vordert en al doende

glijd ik als vanzelf terug in de tijd.

De vrouw waar het in het verhaal

om gaat, woont in een stad en in

een buurt die mij vertrouwd is.

Ik hoef geen moete te doen om

mezelf daar glimmend van trots te

zien lopen achter de kinderwagen.

Verder in het boek is er sprake van een

straat waar ik mij twee jaar

thuis voelde en gelukkig was met

onze twee lieve meiskes:

een heus gezin. De moeder

van mijn man, mijn schoonmama

woonde niet ver bij ons vandaan.

We zijn daar menig keer al wandelend

naar toe gegaan. Gezelligheid, koffie

met een koekje en daarna een glaasje.

Het getut en de sfeer zoals die

wordt beschreven: het langzame leven.

Moeder, zoals ook wij haar noemden,

was toen nog krachtig en helder

van geest net zoals het personage

over wie ik lees, moet zijn geweest.

Dat veranderde, ook hier herkenning.

Het geleidelijk niet meer weten hoe

en wat en waar ze zich bevinden.

Geen idee meer wie hun naasten zijn

en later het totale vergeten…,

het mensonwaardige.

Ik besef dat ik, terwijl ik erover lees

bijna de leeftijd heb bereikt

waarin het bij hen mis ging.

Gelukkig hoeft het tegenwoordig

zo ver niet meer te komen.

Joke van der Ark

Nr. 1147 – 7 september 2023