Bovenmenselijke emotie
Langzaam knijpt een onzichtbare hand
mijn keel steeds verder dicht.
Ik kijk en luister, mijn hemel …!
Wat verschrikkelijk en wat mooi tegelijk.
De ten dode opgeschreven Andy hoort
de aria ‘La Mamma Morta’,
en vraagt aan Joe, zijn advocaat
of hij ook weleens naar opera luistert.
Het ontkennende antwoord belet de zieke niet
om geëmotioneerd uit te leggen waar
de aria over gaat en enkele zinnen te vertalen
waardoor Joe zichtbaar wordt geraakt.
Als in trance met de dramatische stem
van Maria Callas nog in zijn oren
‘Ik ben goddelijk! Ik ben vergetelheid!...,’
komt hij even later thuis.
Hij kan niets anders doen dan zijn slapende,
nog slechts een paar weken oude dochtertje
uit haar bedje tillen en koesteren om
zo het beeld van de dood te verjagen.
Daarna zoekt hij troost bij haar
die hij bovenal lief heeft, zijn vrouw,
de moeder van zijn kind om de
niet te bevatten emotie te laten aarden.
‘Ik ben liefde, ik ben liefde, liefde’
Met een nog steeds dichtgeknepen keel
kom ik langzaam tot mezelf. Mijn hemel …,
wat verschrikkelijk en wat mooi tegelijk.
Joke van der Ark
Nr. 1198 – 12 maart 2024
Scene uit de film Philadelphia 1993, Andy, Tom Hanks -
Aria ‘La Mamma Morta’, Maria Callas, uit de opera Andrea Chénier 1896,
muziek Umberto Giordano, libretto Luigi Illica