Bovenmenselijke emotie


Langzaam knijpt een onzichtbare hand

mijn keel steeds verder dicht.

Ik kijk en luister, mijn hemel …!

Wat verschrikkelijk en wat mooi tegelijk.


De ten dode opgeschreven Andy hoort

de aria ‘La Mamma Morta’,

en vraagt aan Joe, zijn advocaat

of hij ook weleens naar opera luistert.


Het ontkennende antwoord belet de zieke niet

om geëmotioneerd uit te leggen waar

de aria over gaat en enkele zinnen te vertalen

waardoor Joe zichtbaar wordt geraakt.


Als in trance met de dramatische stem

van Maria Callas nog in zijn oren

‘Ik ben goddelijk! Ik ben vergetelheid!...,’

komt hij even later thuis.


Hij kan niets anders doen dan zijn slapende,

nog slechts een paar weken oude dochtertje

uit haar bedje tillen en koesteren om

zo het beeld van de dood te verjagen.


Daarna zoekt hij troost bij haar

die hij bovenal lief heeft, zijn vrouw,

de moeder van zijn kind om de

niet te bevatten emotie te laten aarden.


‘Ik ben liefde, ik ben liefde, liefde’

Met een nog steeds dichtgeknepen keel

kom ik langzaam tot mezelf. Mijn hemel …,

wat verschrikkelijk en wat mooi tegelijk.


Joke van der Ark

Nr. 1198 – 12 maart 2024





Scene uit de film Philadelphia 1993, Andy, Tom Hanks - Joe, Denzel Washington

Aria ‘La Mamma Morta’, Maria Callas, uit de opera Andrea Chénier 1896,

muziek Umberto Giordano, libretto Luigi Illica