Gezamenlijk verleden

Graag zou ik weer eens worden opgetild,

zweven in een liefdesroes van endorfine,

mij spiegelen in verliefde ogen, warmen

aan een stem die mij bevestigt in mijn zijn

als ik in een bed vol bloemen word bemind.

Maar… ik zou me niet meer onbevangen

kunnen geven, bang voor het contrast

tussen mijn ouder wordend lichaam en

het altijd weer vernieuwend bloemenbed,

zoekend verdrinken in ogen waarin

ik het gezamenlijk verleden niet meer vind.

Joke van der Ark

Nr. 394 – 8 februari 2002