Het leven is verrukkelijk

Excuses aan mijn kinderen en al

die jonge mensen die ik tot orde riep.

Het hoorde niet, het gaf geen pas

je zo te laten gaan.

Nou ja, een zoen, een steelse blik,

maar meer toch niet, zo vond ik echt.

Ik voedde op, dat je zoiets nimmer doet,

niet in het openbaar tenminste

en zeker niet op straat.

Ooit was ik jong en ook verliefd en

liet dat toen ook blijken, maar trok het mij

wel aan als ik anderen zag kijken.

Doch nu ik reeds als oma

door het leven ga en zelfs op weg ben

naar de AOW is het mij overkomen.

Ik werd verliefd, mijn lijf zit vol met

hunkerende vlinders, verwachtingsvolle onrust,

bijna niet in te tomen.

Het leven lacht mij toe. Ik vind het heerlijk

om gezoend te worden, zelfs in het openbaar,

te dansen héél dicht bij elkaar, alsof

de dansvloer ons behoort. Dat zoiets

niet hoort, daar denk ik niet meer aan.

Het leven is verrukkelijk,

als je je zo kunt laten gaan.

Joke van der Ark

Nr. 455 – 26 juni 2005