Klaarheid

Gedachten nimmer uitgesproken

diep in onze ziel gesmoord,

zwaar, dan licht rollend als golven,

wikkend wegend ieder woord.

Nooit zal een ander echt begrijpen

wat ons zo zwaar op het hart steeds drukt,

vrolijk pratend – luchtig levend

gaan we onder zorg gebukt.

Soms ineens is er een inzicht,

staan andere mensen ons iets toe,

zij stijgen even uit hun pantser,

het dragen daarvan beu en moe.

Kwetsbaar zijn ze in hun naaktheid,

we nemen op, blij en verrast,

aangesproken door de klaarheid

waarop die ander ons vergast.

Rijk door wat ik mocht aanschouwen,

even deel daarvan te zijn,

een lang vervlogen droom – gedanst –

op het gelaat een zweem van pijn.

Een enkel woord zacht uitgesproken

- verdriet – een jonge vrouw, zij schreit,

ze voelt zich eenzaam, niet begrepen,

het weegt haar zwaar die luchtigheid.

We voelen mee – troost – uit herkenning,

zo gaat het in het leven steeds.

Het kost ons moeite haar te zeggen

dat wij daar ook – ooit – zijn geweest.

Joke van der Ark

Nr. 222 – januari 1994