Nietig in eeuwigheid

Door mezelf hoog opgeworpen

een drempel in de tijd,

ik klim gestadig vorderend

bijstellend mijn beleid.

Af en toe in het lommer rustend

kijk ik achterom,

soms keer ik op mijn schreden

naar daar waar ik begon.

Voorzichtig tastend hoe te gaan,

door overwoekering

soms moeilijk terug te vinden,

de weg waarlangs ik ging.

Ineens is er een opening

stralend helder licht,

ik haast me niet, leg alles vast

voor tijd zich weer verdicht.

Ik recht mijn rug, ga door,

weer langs tot waar ik kwam

nu zeker van de weg

die ik eerder moeizaam nam.

Mijn drempel komt in zicht,

heb ik genoeg bagage-

om tot de top te komen-

te gaan voor de barrage…?

Talrijk waren hoogtepunten,

verwachtingen in tijd-,

een drempel van een halve eeuw,

proeve van vaardigheid.

Joke van der Ark

Nr. 244 – 4 augustus 1994