Voor tijd zich sluit

Steeds weer striem je mij met woorden

weer vers de wond amper geheeld

wat ik het dat je met mij deelt,

is het niet méér dan hele horden

delen met elkaar? -Akkoorden,

mooie melodie die mijn ego streelt-

daarvoor in de plaats gespeeld

dissonanten die het al vermoorden

omdat ze lang voor mij alleen

naklinken in het oor, het sterft uit

als het hart gelijk een steen

tegen mijn borst aanstuit,

op zoek wil –maar waarheen?-.

Vindt het rust voor tijd zich sluit?

Joke van der Ark

Nr. 298 – 8 september 1995