Op de drempel

De melancholie die mij

ieder jaar opnieuw bij ’t afscheid

van de zomer overmant,

wordt verzacht door de lome rust

die dan, op de drempel van de dag,

heerst in de atmosfeer.

Het opgestegen vocht dat als

een zacht tapijt stil en absorberend

in de vroege morgen hangt,

zwemend naar violet door de eerste stralen

van een zon die zich nog krachtig toont.

Nog even geen thermiek die

warmte stijgen doet en stromen laat,

verdriet vertaald in tranen

en vreugde in een lach.

Joke van der Ark

Nr. 359 – november 2000