Cascade
Hier is nog niemand
groot geworden,
hier hangt nog niet
die sfeer van
eerbied en respect.
De klassieken
hebben lach
noch tranen nagelaten,
hun sporen
nog niet uitgezet.
Tijd daagt ons uit
om dat te doen,
iets moois te maken,
zoals dit geesteskind
van d’ architect,
oprijzend uit het water,
transparant
zodat het
één is met het park,
zich niet afzet
als de stenen kant
tegen een wellicht
opdringerige stad
die hebberig
haar vingers strekt.
Multifunctioneel
zoals bedoeld,
een vaste plaats
voor ’t boek, muziek,
zang en ballet.
Het licht,
van boven afgeschermd
komt ook indirect
via het door de zon
beschenen water
als dat eenmaal beneden
zijn plek gevonden heeft,
nadat het eerst
als hemelwater
langs een vast traject,
trapsgewijs
zoekend naar
het laagste punt
over het koper klatert
met het effect
van groots applaus,
dat hopelijk
vaak weerklinkt
als wat werd gerepeteerd
perfect werd neergezet,
onder het kleurig licht
van deze zaal,
in dit gebouw,
ontmoetingsplaats
en onze trots,
‘Cascade’.
Joke van der Ark
Nr. E-
september 1997