Gaandeweg
leerde ik ze te mijden,
valkuilen onder het oppervlak
dat sterk genoeg scheen mij te dragen;
ik vol vertrouwen overstak
van dag naar nacht, op weg naar morgen,
nog onbestemd, gewoon mijn gang
plotseling werd het om mij duister,
greep ik in het niets, alleen en bang.
Is dit alles wat mij wacht?
Verglijd ik straks in duisternis,
niets meer dan dit, enkel leegte,
of heb ik het wellicht toch mis?
Niemand kon mij iets beloven.
Niemand die mij helpen kon.
Omzichtig ging ik door het leven.
Ik alleen en met z’n allen:
Op weg naar wat? Waarvoor? Waarom?
Nu stap ik over de kuilen heen.
Joke van der Ark
Nr. 586 -