Een ansichtkaart waard

Tja, ‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld, staat
voor nostalgie, voor zaken en voor dingen
die verdwijnen, zoals de huizen aan de Damstraat
waaraan een bord ‘Let op de dakgoot’ hing.

Zo ook die boom, die ouwe reus,
vier meter in het rond die wel zo’n honderd jaar
in onze Kerkstraat stond. Op onze kaart
geen slager Van der Ven,

maar Bakker Alting op de Veersedijk.
“Dat is de plaats waar ik geboren ben,”
vertelde ze vrijwel gelijk toen ze
Hendrik-Ido-Ambacht op mijn tasje las.

“Het was de winkel van mijn vader”
en even was ze weer heel klein.
We zaten in de tram en ze schoof wat nader
ergens tussen Utrecht en Nieuwegein.

Het is jammer dat het stukje Hoge Kade
tussen Kerk- en Schildmanstraat,
dat mij toen zo inspireerde, nu
wordt ontsierd door hoge spanningsdraden.

Maar uniek is het nog steeds,
net als de Singel waar ik woonde en
waar ik, heel vroeg in de herfst reeds,
vele kinderen zag komen om het goud,

zoals ik de kastanjes noemde, gretig te vergaren.
Mijn uitzicht leek een levend schilderij.
Zwanen die op rij als in een sprookje
door het water gleden, gingen aan mijn raam voorbij.

Het gemeentehuis waar u uw ambt aanvaardde
en al die jaren werkzaam was. Heb ik gebouwd
zien worden. Zo ook ons aller trots Cascade.
Zij heeft haar plaats verworven,

omdat haar schuchterheid uit de eerste jaren
plaatsmaakte voor bezieling en succes.
Daardoor komt het, dat ze iedere avond staat te stralen
en dat mag ook best.

Dan waren er nog de zachte klanken
die overwaaide om de hele en de halve uren;
ik woonde immers heel dichtbij.
Ze klonken vrolijk, licht en blij.

Het zal voor u ook even duren, eer u gewend bent
niet meer dagelijks op die plek te zijn
het carillon niet meer te horen
net als ik, toen ik verhuisde naar het Banckertplein.