Het weer en ik

Kou en oostenwind
wordt vrij vertaald
naar jeuk en kloven,
naar niet lekker
in mijn vel
en daarenboven
zorgt westerstorm
voor onrust.

Lentezon en licht,
een zuiderbries
zorgen daarentegen
voor opgeruimd,
zelfs vrolijkheid
als vogelzang mij
begeleidt
op mijn zoektocht

naar - een altijd weer
wankelend - evenwicht.

Week 11

Maart

Wanneer de lente
bij ons vordert
wacht wie nog
winterhonger heeft
verderop
een slagroomtaart,
al hebben er
zo door de tijd
al teveel aangezeten,
sporen waar het gewoonlijk
hoog lag opgetast,
een kaal geheel
terwijl op het lager deel
kleur schuchter doorbreekt.

Week 10

Een brug

symbool voor
blijvende verbondenheid
in een decor van
een pril ontluikende
natuur, alom
reeds aanwezig,

zinnebeeld voor
romantiek
bij dag, bij nacht
is er de zachte gloed
en wakend oog
van een zilveren maan

die aanmoedigt
door te gaan
de brug
te onderhouden,
waar nodig op te lappen,
te herbouwen

zodat de zo ontstane
ruwe plekken
zullen dienen
elkander
op gladde winterdagen
in evenwicht te houden.

Week 12

Steeds het heden

Afgebakend in de ruimte
meetbaar slechts door tijd
soms traag, dan veel te snel
tijdelijk het tempo kwijt
zodat we moeten lossen, voorbij
voor we er erg in kregen
dat het niet zo nodig moest
het al zo zwaar niet hoefde wegen.

Nieuwsgierigheid en ongeduld
menselijk de zucht naar morgen
liefst hink stap sprong er overeen
naar wat in toekomst ligt verborgen,
daar willen we naar toe
zodoende dwaalt soms onze geest
af en aan naar het beleven
dat hoopvol komt of is geweest.

Al wat ons gegeven is
het groeien, bloeien in de tijd
doorleven van geluk, ontbering,
’s levens tegenstrijdigheid,
eb en vloed, de dag, de nacht,
het ritme der natuur,
ons leven van begin naar eind,
het hoe, bepaalt de duur…

Tijd, abstracte vluchtigheid,
het moment, als steeds het heden,

laat wat je toegemeten krijgt
niet zo maar glippen naar het verleden.

Week 13