Anonieme eenzaamheid

Ik had een paar uur te besteden,

liep daarmee door vreemde straten,

zag om me heen vreemde gebouwen,

keek in passerende gelaten

en voelde me een vreemdeling.

Ik wist al wat me stond te wachten,

had het eerder meegemaakt…

angstaanjagende gedachten.

Een triestheid daalde op mij neer

verstikte mij met eenzaamheid,

gevangen in een bijenkorf

vol gonzende bedrijvigheid.

Ik verman me, dool wat rond,

het geld, vanmorgen vroeg gepakt

moet omgezet in wat dan ook,

surrogaat voor echt contact.

‘Is dit voor u?’ ‘Ja alstublieft.’

‘Wilt u het hangertje erbij?’

Een plastic tas, met opdruk,

nu hoor ik er zo’n beetje bij.

Het wisselgeld en ‘veel plezier’.

Mijn geld is op, ik dwaal nog wat,

neem de bus…

verlaat de stad…

Eenzaamheid drukt nooit zo zwaar

dan als we onder velen toeven.

Teruggeworpen op onszelf…

terwijl we anderen behoeven.

Joke van der Ark

Nr. 233 – juni 1994