Simpele gezelligheid
Soms lijkt het dat ik zo’n beetje tot de laatste generaties hoorde die zijn ‘verkering’ mee naar huis nam om aan ouders, broers en zussen voor te stellen. Hij of zij werd dan in de familie opgenomen. Men had over het algemeen de tijd om aan elkaar te wennen; leuke en minder leuke eigenschappen te leren kennen. Ook de wederzijdse ouders werden aan elkaar voorgesteld en legden over en weer bezoeken af. ‘Je moet toch weten wat voor vlees je in de kuip hebt’, was toen een gevleugelde uitdrukking. Ik vond dat eigenlijk wel gezellig en spannend zo in een andere familie te worden opgenomen.
Maar ook jarenlange tradities gaan eens voorbij. Ik treur er niet om maar vind het stiekem toch wel jammer, want onbewust had ik mijn toekomst daarop gefixeerd. Mijn kinderen woonden al niet meer thuis toen ze hun latere levenspartner ontmoetten. Mede daardoor heb ik mijn schoonkinderen niet op die manier leren kennen. Natuurlijk wordt er van beide kanten aan gewerkt maar het is niet meer zo onbevangen, niet meer zo gewoon. Het hoeft zeker niet meer zo te worden als vroeger, toen een jong gezin, min of meer verplicht was, de ene zondag naar de ene en de andere zondag naar de andere oma en opa te gaan. Ik heb mijn kinderen zelf aangemoedigd een zelfstandig leven op te bouwen. Dat ze zich vooral niet verplicht moesten voelen op bezoek te komen omdat het toch wel goed zit tussen ons. Maar soms vind ik het spijtig dat ook aan die gewoonte een eind kwam. Families wonen tegenwoordig verder uit elkaar, mensen hebben meer geld te besteden, er is een groot aanbod aan mogelijkheden om zich te verpozen. Opa’s en Oma’s genieten tegenwoordig trouwens volop van die ‘verworven vrijheden’ en trekken er op uit.
Toch, ik hoef alleen maar aan mijn eigen kindertijd te denken. Om de andere week naar oma (ik had er maar een) waar je dan altijd tantes en ooms aantrof en met nichtjes en neefjes speelde. Ook bij mijn schoonmoeder was het op zondag dolle pret voor de kleintjes die allemaal zo’n beetje dezelfde leeftijd hadden. Daardoor leerden ze elkaar goed kennen en hadden ze vaak in hun volwassen leven nog een hechte band. Natuurlijk zullen er nu ook families zijn waar men veel bij elkaar over de vloer komt. Als dat al zo is, dan is het weer in een andere vorm. Dan past oma op de kleintjes terwijl mama werkt. “Waarvoor?” denk ik wel eens; “voor dat grote huis waar ze haast niet in verblijven? Voor die keuken met alles erop en eraan waar nooit in gekookt wordt?” Ik weet het, ik ben aan het generaliseren en trek onmiddellijk het boetekleed aan, want soms is het gewoon noodzakelijk dat beide partners werken.
We kunnen nu eenmaal de dingen niet met een schaartje knippen. Ik wist wel wat ik aan elkaar zou plakken en wat ik achterwegen liet.
Kennis, carrière en geld waren de drijfveren achter de vooruitgang. Was het niet zo dat ‘iedere slimme meid op de toekomst moest zijn voorbereid’! Dat hebben zij heel serieus genomen, die meiden. Eerst studeren, dan werk en dan, oh ja, och heden, kinderen.
Nu moppert de regering en waarschuwen de artsen: ze dienen niet zo lang te wachten, de vrouwen!
De tijd kan nimmer worden teruggedraaid, dat is maar goed ook. Wellicht is de huidige crisis het begin van een golfbeweging die ons weer iets soberder laat zijn en vreugde laat beleven aan simpele gezelligheid.
Joke van der Ark
Soms lijkt het dat ik zo’n beetje tot de laatste generaties hoorde die zijn ‘verkering’ mee naar huis nam om aan ouders, broers en zussen voor te stellen. Hij of zij werd dan in de familie opgenomen. Men had over het algemeen de tijd om aan elkaar te wennen; leuke en minder leuke eigenschappen te leren kennen. Ook de wederzijdse ouders werden aan elkaar voorgesteld en legden over en weer bezoeken af. ‘Je moet toch weten wat voor vlees je in de kuip hebt’, was toen een gevleugelde uitdrukking. Ik vond dat eigenlijk wel gezellig en spannend zo in een andere familie te worden opgenomen.
Maar ook jarenlange tradities gaan eens voorbij. Ik treur er niet om maar vind het stiekem toch wel jammer, want onbewust had ik mijn toekomst daarop gefixeerd. Mijn kinderen woonden al niet meer thuis toen ze hun latere levenspartner ontmoetten. Mede daardoor heb ik mijn schoonkinderen niet op die manier leren kennen. Natuurlijk wordt er van beide kanten aan gewerkt maar het is niet meer zo onbevangen, niet meer zo gewoon. Het hoeft zeker niet meer zo te worden als vroeger, toen een jong gezin, min of meer verplicht was, de ene zondag naar de ene en de andere zondag naar de andere oma en opa te gaan. Ik heb mijn kinderen zelf aangemoedigd een zelfstandig leven op te bouwen. Dat ze zich vooral niet verplicht moesten voelen op bezoek te komen omdat het toch wel goed zit tussen ons. Maar soms vind ik het spijtig dat ook aan die gewoonte een eind kwam. Families wonen tegenwoordig verder uit elkaar, mensen hebben meer geld te besteden, er is een groot aanbod aan mogelijkheden om zich te verpozen. Opa’s en Oma’s genieten tegenwoordig trouwens volop van die ‘verworven vrijheden’ en trekken er op uit.
Toch, ik hoef alleen maar aan mijn eigen kindertijd te denken. Om de andere week naar oma (ik had er maar een) waar je dan altijd tantes en ooms aantrof en met nichtjes en neefjes speelde. Ook bij mijn schoonmoeder was het op zondag dolle pret voor de kleintjes die allemaal zo’n beetje dezelfde leeftijd hadden. Daardoor leerden ze elkaar goed kennen en hadden ze vaak in hun volwassen leven nog een hechte band. Natuurlijk zullen er nu ook families zijn waar men veel bij elkaar over de vloer komt. Als dat al zo is, dan is het weer in een andere vorm. Dan past oma op de kleintjes terwijl mama werkt. “Waarvoor?” denk ik wel eens; “voor dat grote huis waar ze haast niet in verblijven? Voor die keuken met alles erop en eraan waar nooit in gekookt wordt?” Ik weet het, ik ben aan het generaliseren en trek onmiddellijk het boetekleed aan, want soms is het gewoon noodzakelijk dat beide partners werken.
We kunnen nu eenmaal de dingen niet met een schaartje knippen. Ik wist wel wat ik aan elkaar zou plakken en wat ik achterwegen liet.
Kennis, carrière en geld waren de drijfveren achter de vooruitgang. Was het niet zo dat ‘iedere slimme meid op de toekomst moest zijn voorbereid’! Dat hebben zij heel serieus genomen, die meiden. Eerst studeren, dan werk en dan, oh ja, och heden, kinderen.
Nu moppert de regering en waarschuwen de artsen: ze dienen niet zo lang te wachten, de vrouwen!
De tijd kan nimmer worden teruggedraaid, dat is maar goed ook. Wellicht is de huidige crisis het begin van een golfbeweging die ons weer iets soberder laat zijn en vreugde laat beleven aan simpele gezelligheid.
Joke van der Ark