Gepubliceerd in de rubriek ‘Even bijpraten met Linda Ris’,
‘Margriet; nr. 16, april 1998


Zo verdien ik een halve broek per kilometer!

Er wordt vaak tegen mij gezegd dat ik zo positief ben. Ach, geef ik meestal als antwoord: het is meer een omgedraaid fatalisme dat ik me in de loop van de tijd heb eigen gemaakt. Nee, de laatste jaren zijn niet makkelijk geweest. Maar ik prijs me gelukkig dat ik via het arbeidsbureau een omscholingscursus tot secretaresse mag volgen, een functie waar ik aanvankelijk ‘te oud’ voor werd bevonden. In oktober ’97 ben ik begonnen, viereneenhalve dag per week. De cursus duurt in totaal een jaar. Daarna hoop ik voor zo’n twintig uur per week een baan te vinden, zodat er nog tijd overblijft om mijn boek –een lang en waar gebeurd verhaal waaraan ik twee jaar heb gewerkt- te herschrijven.
Door het schrijven weet ik dat een hele dag zitten niet bevorderlijk is voor de lijn. Daarom nam ik mezelf voor iedere (werk)schooldag te gaan lopen van mijn woonplaats Hendrik-Ido-Ambacht naar Dordrecht. Dat is ongeveer 7,5 kilometer (80 minuten) per dag. Drie keer in de week loop ik ook terug. De andere twee dagen ga ik naar avondschool (dit jaar hoop ik mijn mavo-diploma en tweede vwo-certificaat te behalen) en dan mag ik op de terugweg altijd met iemand meerijden.
Vroeger, toen ik nog de beschikking had over een auto en ik het financieel beter had, dacht ik altijd dat ik niet zonder auto zou kunnen. Maar nu weet ik: als het moet en de wil is er om er iets van te maken, dan lukt alles! Ik krijg (ook nog) reiskostenvergoeding. Daar koop ik kleding van: een mouw of een halve broek per kilometer. Zo vang ik veel vliegen in één klap: ik val af, ik heb geen last van files, ik kan mijn gedachten de vrije loop laten enzovoort. En omdat mijn conditie natuurlijk met sprongen vooruit is gegaan, durf ik dit jaar eindelijk aan de Nijmeegse vierdaagse mee te doen!


Joke van der Ark