Hoe ik pardoes in het diepe sprong
In de loop der jaren kwam ik er steeds meer achter dat er verschillende werelden bestaan en dat de jaren zestig met hun steeds vrijer wordende sekstolerantie grotendeels aan mij voorbij waren gegaan. Ik was opgevoed tot een keurig meisje dat er niet aan dacht om zelf initiatieven te nemen en zelfs een beetje bleu en verlegen was. Natuurlijk werd ik smoorverliefd en deed ik 'het' met mijn verloofde, maar als ik daar nu aan terugdenk was het allemaal wel heel tam en bescheiden. We trouwden en ik werd moeder en huisvrouw. Vrije seks, partnerruil, parenclubs en wat dies meer zij vond ik ronduit verschrikkelijk. Zoiets deed je niet vond ik.
Na bijna dertig jaar huwelijk zijn wij gescheiden. In de zeven jaren die daarop volgden had ik vooral veel heimwee naar mijn gezin; naar toen de kinderen nog klein waren en alles overzichtelijk was. Natuurlijk had ik wel eens behoefte aan een arm om mij heen, maar er was geen haar op mijn hoofd die er aan dacht opzoek te gaan naar een nieuwe partner.
Op een dag stelde een van mijn dochters voor om samen op dansles te gaan. Nu had ik dat altijd al graag willen doen, dus zei ik ja. De eerste cursus danste ik met een assistent. Mijn dochter en ik vonden het leuk en we gingen door naar de vervolgcursus. Voor deze cursus had zich ook een alleenstaande man aangemeld. De dansleraar vroeg of we het niet samen wilden proberen. Ach ja waarom niet, dacht ik. Na een paar keer met hem gedanst te hebben rook ik thuis een typisch mannenluchtje aan mijn handen. Ik betrapte mezelf erop dat ik de keren daarop expres aan mijn handen rook om die speciale geur op te snuiven. We gingen vrijdansen en naar ons eerste kerstbal. Toen de dansleraar aankondigde dat er op het volgende nummer eigenlijk alleen maar geslepen kon worden, riep ik verschrikt uit, "maar dat doe ik niet hoor." Wij bleven dus zitten.
De nieuwjaarsdag daarop spraken we af om te gaan eten bij de Chinees in mijn woonplaats, waar op feestdagen en ieder weekend op livemuziek gedanst kon worden. Na afloop bleven we nog wat zitten. De zangeres zong het lied 'The Rose'. Ik luisterde aandachtig naar de tekst waarvan vooral de volgende zinnen veel indruk op mij maakten:
'... it's the heart afraid of breaking that never learns to dance/ it's the dream afraid of waking, that never takes the chance/ it's the one who won't be taken who cannot seem to give/ and the soul afraid of dying, that never learns to live ...'
Mijn danspartner bracht mij naar huis en voor ik het wist vroeg ik hem mee voor een kopje thee. Toen hij daarna aanstalten maakte om naar huis te gaan en mij een kus gaf zei ik ineens dat hij kon blijven slapen als hij dat wilde. Hij bleef en inmiddels zijn we al een aantal jaren gelukkig getrouwd.
Joke van der Ark
In de loop der jaren kwam ik er steeds meer achter dat er verschillende werelden bestaan en dat de jaren zestig met hun steeds vrijer wordende sekstolerantie grotendeels aan mij voorbij waren gegaan. Ik was opgevoed tot een keurig meisje dat er niet aan dacht om zelf initiatieven te nemen en zelfs een beetje bleu en verlegen was. Natuurlijk werd ik smoorverliefd en deed ik 'het' met mijn verloofde, maar als ik daar nu aan terugdenk was het allemaal wel heel tam en bescheiden. We trouwden en ik werd moeder en huisvrouw. Vrije seks, partnerruil, parenclubs en wat dies meer zij vond ik ronduit verschrikkelijk. Zoiets deed je niet vond ik.
Na bijna dertig jaar huwelijk zijn wij gescheiden. In de zeven jaren die daarop volgden had ik vooral veel heimwee naar mijn gezin; naar toen de kinderen nog klein waren en alles overzichtelijk was. Natuurlijk had ik wel eens behoefte aan een arm om mij heen, maar er was geen haar op mijn hoofd die er aan dacht opzoek te gaan naar een nieuwe partner.
Op een dag stelde een van mijn dochters voor om samen op dansles te gaan. Nu had ik dat altijd al graag willen doen, dus zei ik ja. De eerste cursus danste ik met een assistent. Mijn dochter en ik vonden het leuk en we gingen door naar de vervolgcursus. Voor deze cursus had zich ook een alleenstaande man aangemeld. De dansleraar vroeg of we het niet samen wilden proberen. Ach ja waarom niet, dacht ik. Na een paar keer met hem gedanst te hebben rook ik thuis een typisch mannenluchtje aan mijn handen. Ik betrapte mezelf erop dat ik de keren daarop expres aan mijn handen rook om die speciale geur op te snuiven. We gingen vrijdansen en naar ons eerste kerstbal. Toen de dansleraar aankondigde dat er op het volgende nummer eigenlijk alleen maar geslepen kon worden, riep ik verschrikt uit, "maar dat doe ik niet hoor." Wij bleven dus zitten.
De nieuwjaarsdag daarop spraken we af om te gaan eten bij de Chinees in mijn woonplaats, waar op feestdagen en ieder weekend op livemuziek gedanst kon worden. Na afloop bleven we nog wat zitten. De zangeres zong het lied 'The Rose'. Ik luisterde aandachtig naar de tekst waarvan vooral de volgende zinnen veel indruk op mij maakten:
'... it's the heart afraid of breaking that never learns to dance/ it's the dream afraid of waking, that never takes the chance/ it's the one who won't be taken who cannot seem to give/ and the soul afraid of dying, that never learns to live ...'
Mijn danspartner bracht mij naar huis en voor ik het wist vroeg ik hem mee voor een kopje thee. Toen hij daarna aanstalten maakte om naar huis te gaan en mij een kus gaf zei ik ineens dat hij kon blijven slapen als hij dat wilde. Hij bleef en inmiddels zijn we al een aantal jaren gelukkig getrouwd.
Joke van der Ark