Hevig teleurgesteld

Inmiddels is het al meer dan twintig jaar geleden, maar wat zou ik …
Ze was achttien en al een paar maanden van huis. We schreven en af en toe belde we want het mobile- en digitaletijdperk was toen, ‘begin jaren negentig’ nog niet voor iedereen aangebroken. Van het bureau dat de au pairs in het buitenland begeleidde, ontvingen wij, ouders, een verzoek om voor de gezamenlijke Sinterklaasviering een kleine surprise met een gedicht op te sturen.
Ik weet niet wat mij toen bezielde. Was het wellicht de toon van het verzoek dat mij deed besluiten weliswaar een presentje te sturen maar geen gedicht? Ik weet het niet meer.
In ieder geval voel ik me, als ik er aan terugdenk, nog steeds schuldig over de teleurstelling die ik mijn dochter toen bezorgd heb.
Pas jaren later heeft ze mij verteld hoe teleurgesteld ze was, dat ze bij het openen van het pakje geen gedicht vond.
“Mijn moeder”, zei ze, “mijn moeder die aan Jan en alleman gevraagd of ongevraagd haar gedichten stuurt, omdat het dichten voor haar bijna een levensbehoefte geworden is, heeft er voor mij geen gedicht bij gedaan. Bij het luisteren naar al die rijmen, dacht ik steeds, wacht maar, wacht maar als ik straks mijn gedicht voorlees …!”
Och, wat zou ik er voor over hebben om die teleurstelling alsnog ongedaan te maken.


Joke van der Ark
23 september 2013