Veel van wat we op de televisie zien valt onder de zogenaamde Emo-TV. Het meeste gaat aan mij voorbij, maar dit raakte mij.

Vijf jaar was ze en natuurlijk was haar verteld wat er ging gebeuren. Naar een ander land werd ze gebracht, waar ze met liefde en begrip zou worden opgevangen en naar aandacht niet meer zou hoeven hengelen. Met haar zusje, door haar gedragen, kwam ze op het vliegveld aan, waar verwachtingsvolle ogen speurden om haar te herkennen en popelden om met hun toekomstig dochtertje naar huis te gaan. Daarom werd het meisje dat zij droeg door hen niet waargenomen.
Eenmaal thuis liet ze niet af haar nieuwe ouders deelgenoot te maken van iets, dat niet begrepen werd. Telkens weer wees ze naar een meisje op de foto van de groep, genomen bij aankomst in ons land. Ook met gebarentaal probeerde zij het telkens weer tevergeefs uit te leggen. Wat moest er omgaan in dat kleine ding toen niemand haar begreep.
Op een keer, toen ze al een hele tijd stil met de foto in een hoekje van de kamer zat en haar moeder eens bij haar kijken ging, was haar truitje kleddernat van stille tranen omdat ze in haar onvermogen niet bij machte was te duiden dat dat specifieke meisje echt haar zusje was.
Ze groeide op en leerde onze taal waardoor ze het uit kon leggen. Maar, wat verdriet, toen werd ze niet geloofd. Nee, er zou niet zijn gefaald door de organisatie die hen hierheen had gehaald, zusjes werden immers nooit gescheiden. Ook het zusje, dat van alles niets meer wist omdat ze daar te klein voor was, wilde er niet aan.
Duidelijkheid werd pas geschapen toen ze, beide reeds getrouwd met kinderen deelnamen aan een TV-programma en er zo achter kwamen wel degelijk volle zusjes van elkaar te zijn.

‘DNA onbekend’, 4 september 2013

Joke van der Ark, 8 september 2013