Ze lieten het maar zo
Het cadeau lag op tafel, zorgvuldig ingepakt met rood lint. Dat was gedaan. Waarom moest ze toch altijd tot het laatst wachten met het inpakken van een geschenk. Het had haar moeite gekost om uit te vinden waar ze haar zus een plezier mee zou doen. Ze had het immers niet kunnen vragen, omdat ze dan het plannetje van Wouter in de war zou sturen. Hij wilde een surpriseparty organiseren omdat hij wist hoe zijn vrouw tegen die leeftijd opzag. Veertig, dan was je niet jong meer, sterker nog ze zou door de kinderen op school als een oud wijf gezien worden, had ze gezegd. Het feest zou en moest op de dag zelf gehouden worden. “Nee,” met oog op de verrassing wilde hij het niet verschuiven.
Gerard was meteen met zijn klaagzang begonnen. Wist hij niet dat er ook mensen waren die het druk hadden en niet zomaar vrij konden nemen. Lieke moest Wouter nog maar eens bellen. “Dat kun je beter zelf doen,” had ze gezegd, want ze wist precies hoe dat zou gaan. Natuurlijk had ze toch gebeld en ‘s avonds probeerde ze voorzichtig de boodschap over te brengen. Het was toch haar zus en hij wist toch ook dat het goed bedoeld was van Wouter. Het was uitgelopen op een behoorlijke kibbelpartij, maar uiteindelijk had Gerard toegegeven, hij zou kijken of hij iets eerder weg kon.
Lieke stapte onder de douche vandaan, droogde zich af en haalde een punt van de handdoek over de spiegel. Ze was de veertig al gepasseerd, oké, een rimpeltje meer of minder, ze zat er niet mee. Gerard vond haar nog steeds een lekker wijf! Ze grinnikte tegen haar spiegelbeeld. Hij zou zo wel komen, dacht ze.
Het liep al tegen half zes. Ze werden tussen zes en half zeven in het restaurant verwacht. Wouter had tegen Sylvia gezegd, dat hij met haar en de kinderen uit eten wilde gaan om deze speciale verjaardag te vieren. En … had hij gezegd, je mag voor de gelegenheid iets moois uit gaan zoeken. En ze had iets moois uitgezocht. Trots had ze de jurk en schoenen aan Lieke laten zien. En ja, omdat ze op de dag zelf uit eten gingen, zouden ze het de zaterdag erna thuis nog eens dunnetjes overdoen.
Toen Lieke dat aan Gerard vertelde sprong die zowat uit z’n vel. “Wat! dan hadden ze net zo goed de hele bliksemse surpriseparty wel op zaterdag kunnen houden!” “Dat heeft hij toch alleen maar gezegd omdat Sylvia anders argwaan zou hebben gekregen.”
Lieke zucht, het wordt nu toch echt tijd dat hij komt. Ze schonk een glaasje sherry in en pakte haar boek, maar ze kon zich niet concentreren. Dan de televisie maar aan. Ook daarvoor bleek ze geen rust te hebben. Daar hoorde ze de sleutel in het slot. Niet meteen mopperen riep ze zichzelf tot de orde. Geagiteerd kwam hij binnen, keek van haar naar het pakje op tafel en gaf haar een kus. “Wat ben je laat …”
Het leek of hij daarop gewacht had. Als een vulkaan barste hij open. Wist ze dan niet …! Voor Lieke was dat net iets te veel van het goede. Ze kwam in verweer en binnen de kortste keren stonden ze al kemphanen tegenover elkaar. Lieke vluchtte huilend naar boven. De buitendeur sloeg dicht. Ze lag nog na te snikken toen Gerard ineens naast haar zat en haar geruststellend toesprak. Hij was fout geweest besefte hij toen hij eenmaal buiten tot bezinning gekomen was. Op het werk had iemand nog iets belangrijks te bespreken gehad, toen was hij ook nog in een file terecht gekomen en eenmaal thuis had het pakje met het rode lint op hem gewerkt als een rode lap op een stier. Hij kuste haar, “kom knap je maar even op, dan gaan we”.
Sylvia had zich laten verrassen en verwelkomde haar zus met open armen. “Wat zien jullie er verhit uit! Hm, een goede reden om te laat te komen.” liet ze er geheimzinnig op volgen. Ze keken elkaar even aan en lieten het maar zo.
Joke van der Ark
Het cadeau lag op tafel, zorgvuldig ingepakt met rood lint. Dat was gedaan. Waarom moest ze toch altijd tot het laatst wachten met het inpakken van een geschenk. Het had haar moeite gekost om uit te vinden waar ze haar zus een plezier mee zou doen. Ze had het immers niet kunnen vragen, omdat ze dan het plannetje van Wouter in de war zou sturen. Hij wilde een surpriseparty organiseren omdat hij wist hoe zijn vrouw tegen die leeftijd opzag. Veertig, dan was je niet jong meer, sterker nog ze zou door de kinderen op school als een oud wijf gezien worden, had ze gezegd. Het feest zou en moest op de dag zelf gehouden worden. “Nee,” met oog op de verrassing wilde hij het niet verschuiven.
Gerard was meteen met zijn klaagzang begonnen. Wist hij niet dat er ook mensen waren die het druk hadden en niet zomaar vrij konden nemen. Lieke moest Wouter nog maar eens bellen. “Dat kun je beter zelf doen,” had ze gezegd, want ze wist precies hoe dat zou gaan. Natuurlijk had ze toch gebeld en ‘s avonds probeerde ze voorzichtig de boodschap over te brengen. Het was toch haar zus en hij wist toch ook dat het goed bedoeld was van Wouter. Het was uitgelopen op een behoorlijke kibbelpartij, maar uiteindelijk had Gerard toegegeven, hij zou kijken of hij iets eerder weg kon.
Lieke stapte onder de douche vandaan, droogde zich af en haalde een punt van de handdoek over de spiegel. Ze was de veertig al gepasseerd, oké, een rimpeltje meer of minder, ze zat er niet mee. Gerard vond haar nog steeds een lekker wijf! Ze grinnikte tegen haar spiegelbeeld. Hij zou zo wel komen, dacht ze.
Het liep al tegen half zes. Ze werden tussen zes en half zeven in het restaurant verwacht. Wouter had tegen Sylvia gezegd, dat hij met haar en de kinderen uit eten wilde gaan om deze speciale verjaardag te vieren. En … had hij gezegd, je mag voor de gelegenheid iets moois uit gaan zoeken. En ze had iets moois uitgezocht. Trots had ze de jurk en schoenen aan Lieke laten zien. En ja, omdat ze op de dag zelf uit eten gingen, zouden ze het de zaterdag erna thuis nog eens dunnetjes overdoen.
Toen Lieke dat aan Gerard vertelde sprong die zowat uit z’n vel. “Wat! dan hadden ze net zo goed de hele bliksemse surpriseparty wel op zaterdag kunnen houden!” “Dat heeft hij toch alleen maar gezegd omdat Sylvia anders argwaan zou hebben gekregen.”
Lieke zucht, het wordt nu toch echt tijd dat hij komt. Ze schonk een glaasje sherry in en pakte haar boek, maar ze kon zich niet concentreren. Dan de televisie maar aan. Ook daarvoor bleek ze geen rust te hebben. Daar hoorde ze de sleutel in het slot. Niet meteen mopperen riep ze zichzelf tot de orde. Geagiteerd kwam hij binnen, keek van haar naar het pakje op tafel en gaf haar een kus. “Wat ben je laat …”
Het leek of hij daarop gewacht had. Als een vulkaan barste hij open. Wist ze dan niet …! Voor Lieke was dat net iets te veel van het goede. Ze kwam in verweer en binnen de kortste keren stonden ze al kemphanen tegenover elkaar. Lieke vluchtte huilend naar boven. De buitendeur sloeg dicht. Ze lag nog na te snikken toen Gerard ineens naast haar zat en haar geruststellend toesprak. Hij was fout geweest besefte hij toen hij eenmaal buiten tot bezinning gekomen was. Op het werk had iemand nog iets belangrijks te bespreken gehad, toen was hij ook nog in een file terecht gekomen en eenmaal thuis had het pakje met het rode lint op hem gewerkt als een rode lap op een stier. Hij kuste haar, “kom knap je maar even op, dan gaan we”.
Sylvia had zich laten verrassen en verwelkomde haar zus met open armen. “Wat zien jullie er verhit uit! Hm, een goede reden om te laat te komen.” liet ze er geheimzinnig op volgen. Ze keken elkaar even aan en lieten het maar zo.
Joke van der Ark