Dan wordt alles weer net als vroeger
Vedat zit in de klas. Hij let goed op want hij vindt leren leuk. De meester vertelt over het leven en werk van Goethe. In vorige lessen hebben ze het over Duitse componisten gehad. Daar heeft hij thuis toen uitgebreid over verteld. Zijn ouders zijn natuurlijk blij dat hun zoon zo leergierig en geïnteresseerd is in de grote zonen die Duitsland heeft voortgebracht, maar ze proberen hem ook iets van de Arabische cultuur bij te brengen. Af en toe wordt er nog Arabisch gesproken maar verder dan dat komt het niet, omdat de kinderen en dat is logisch steeds meer naar het Duits zijn overgegaan.
Zijn ouders spraken slechts een weinig Engels toen ze in 2015 als vluchtelingen in Duitsland aankwamen, geen Duits. Vedat was toen zeven en zijn zusje Abir nog niet eens vijf. Het was allemaal zo verwarrend.
Vedat denkt vaak aan vroeger. De straat, het huis waarin ze woonden, de school, de vriendjes. Hij ziet zijn eigen kamer, de gezellige woonruimte met de vele boeken. Soms hoort hij zelfs de muziek die hun woning vulde, zijn moeder lachen, die altijd vrolijk was en papa, die met hem ravotte als hij van zijn werk thuiskwam. Echte toekomstdromen had hij toen nog niet, ja brandweerman, of piloot, zoals de meeste jongens.
Dat alles lijkt nu zo verschrikkelijk ver weg. Zijn vader heeft, nadat hij de Duitse taal een beetje machtig was, uiteindelijk werk gevonden. Maar gelukkig is hij er niet mee. Zijn moeder schikt zich min of meer in haar lot en ziet met lede ogen aan dat haar kinderen steeds verder van haar af raken. Vaak spreken ze over teruggaan. Het is nu immers rustig in Syrië. Maar ze willen het hun kinderen niet aandoen om weer alles achter te moeten laten. Ze hebben het hier naar hun zin. Ze spreken de taal en doen het goed op school.
Trouwens, waar zouden ze het geld vandaan moeten halen? Het had ook anders uit kunnen pakken. Ze hadden net zo goed ergens anders terecht kunnen komen en het minder kunnen treffen. Wie weet welke cultuur en geschiedenis de kinderen dan hadden geleerd.
Dan komt Vedat op een keer helemaal opgewonden thuis. Ze hebben die dag geschiedenisles gehad. “Weet je, mam,” zegt hij, “dat er in Duitsland ook heel vaak oorlog is geweest. Dat toen Hitler aan de macht was heel veel mensen het land uitgevlucht zijn. Dat in bijna alle grote steden geen huis meer overeind stond na de bombardementen door de geallieerden”. “Ja,” zegt zijn moeder, “Maar dat wist je toch, daar hebben wij je toch over verteld.”
“Dat is zo, maar ik heb nooit echt beseft dat het in Syrië ooit weer goed gaat komen, net als hier in Duistland. Weet je, mam, ik ga nog meer mijn best doen en ik ga Arabisch leren. Dan ga ik terug om te helpen met de wederopbouw en als dat lukt laat ik jullie overkomen. Dan wordt alles weer net als vroeger.”
Joke van der Ark
Vedat zit in de klas. Hij let goed op want hij vindt leren leuk. De meester vertelt over het leven en werk van Goethe. In vorige lessen hebben ze het over Duitse componisten gehad. Daar heeft hij thuis toen uitgebreid over verteld. Zijn ouders zijn natuurlijk blij dat hun zoon zo leergierig en geïnteresseerd is in de grote zonen die Duitsland heeft voortgebracht, maar ze proberen hem ook iets van de Arabische cultuur bij te brengen. Af en toe wordt er nog Arabisch gesproken maar verder dan dat komt het niet, omdat de kinderen en dat is logisch steeds meer naar het Duits zijn overgegaan.
Zijn ouders spraken slechts een weinig Engels toen ze in 2015 als vluchtelingen in Duitsland aankwamen, geen Duits. Vedat was toen zeven en zijn zusje Abir nog niet eens vijf. Het was allemaal zo verwarrend.
Vedat denkt vaak aan vroeger. De straat, het huis waarin ze woonden, de school, de vriendjes. Hij ziet zijn eigen kamer, de gezellige woonruimte met de vele boeken. Soms hoort hij zelfs de muziek die hun woning vulde, zijn moeder lachen, die altijd vrolijk was en papa, die met hem ravotte als hij van zijn werk thuiskwam. Echte toekomstdromen had hij toen nog niet, ja brandweerman, of piloot, zoals de meeste jongens.
Dat alles lijkt nu zo verschrikkelijk ver weg. Zijn vader heeft, nadat hij de Duitse taal een beetje machtig was, uiteindelijk werk gevonden. Maar gelukkig is hij er niet mee. Zijn moeder schikt zich min of meer in haar lot en ziet met lede ogen aan dat haar kinderen steeds verder van haar af raken. Vaak spreken ze over teruggaan. Het is nu immers rustig in Syrië. Maar ze willen het hun kinderen niet aandoen om weer alles achter te moeten laten. Ze hebben het hier naar hun zin. Ze spreken de taal en doen het goed op school.
Trouwens, waar zouden ze het geld vandaan moeten halen? Het had ook anders uit kunnen pakken. Ze hadden net zo goed ergens anders terecht kunnen komen en het minder kunnen treffen. Wie weet welke cultuur en geschiedenis de kinderen dan hadden geleerd.
Dan komt Vedat op een keer helemaal opgewonden thuis. Ze hebben die dag geschiedenisles gehad. “Weet je, mam,” zegt hij, “dat er in Duitsland ook heel vaak oorlog is geweest. Dat toen Hitler aan de macht was heel veel mensen het land uitgevlucht zijn. Dat in bijna alle grote steden geen huis meer overeind stond na de bombardementen door de geallieerden”. “Ja,” zegt zijn moeder, “Maar dat wist je toch, daar hebben wij je toch over verteld.”
“Dat is zo, maar ik heb nooit echt beseft dat het in Syrië ooit weer goed gaat komen, net als hier in Duistland. Weet je, mam, ik ga nog meer mijn best doen en ik ga Arabisch leren. Dan ga ik terug om te helpen met de wederopbouw en als dat lukt laat ik jullie overkomen. Dan wordt alles weer net als vroeger.”
Joke van der Ark