Ingezonden naar Heel Nederland schrijft korte verhalen 2015
Wat is ze mooi
Ze vinden mij een moederkloek. Dat ben ik ook, maar ik ben mij er terdege van bewust dat je je kinderen opvoedt tot een zelfstandig mens. Daarom vind ik het altijd maar aanstellerij als een moeder in tranen uitbarst bij het zien van haar dochter in bruidsjurk. Totdat er een nichtje gaat trouwen.
Wat is ze mooi
Ze vinden mij een moederkloek. Dat ben ik ook, maar ik ben mij er terdege van bewust dat je je kinderen opvoedt tot een zelfstandig mens. Daarom vind ik het altijd maar aanstellerij als een moeder in tranen uitbarst bij het zien van haar dochter in bruidsjurk. Totdat er een nichtje gaat trouwen.
Het stel, woonachtig in Den Haag, komt naar ons toe om te vragen of ons dochtertje van zeven, bruidsmeisje mag zijn. Wij vinden het goed en dochterlief is in de wolken. We spreken af dat, als ze zover zijn om de kleding te passen, ze haar komen halen.
Ze zijn nog niet weg of ik heb mijn bedenkingen. Het zijn geen roekeloze jonge mensen, maar het traject tussen Willemstad en onze woonplaats Middelharnis is immens druk, zeker op zaterdag. Ik vraag me dan ook af, angsthaas die ik ben, of ik mijn dochter wel mee durf te geven. Maar, met mijn motto in gedachten, dat loslaten bij het opvoeden hoort, zet ik me over mijn angsten heen. Ze zijn er op de afgesproken dag. Ik tover een lach op mijn gezicht en wens ze veel plezier als ze vertrekken.
Voor het gemak blijft ze in Den Haag slapen. Zondag gaan we haar halen. Als we er zijn, vragen ze of we al het moois willen zien. “Nee,” zeg ik, “Het lijkt mij veel leuker om op de trouwdag verrast te worden.” Mijn dochter is teleurgesteld, ze had graag willen showen. “Vertel maar wat je allemaal gedaan hebt?” Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd.
De dag voor de bruiloft komen ze mijn dochter halen. De trouwerij is nogal vroeg, zodoende kunnen ze haar ’s morgens in alle rust aankleden.
Op de grote dag gaan ook wij, mijn man, onze oudste dochter en ik mooi aangekleed op weg. Ik ben benieuwd hoe ze eruit ziet.
Voor het gemak blijft ze in Den Haag slapen. Zondag gaan we haar halen. Als we er zijn, vragen ze of we al het moois willen zien. “Nee,” zeg ik, “Het lijkt mij veel leuker om op de trouwdag verrast te worden.” Mijn dochter is teleurgesteld, ze had graag willen showen. “Vertel maar wat je allemaal gedaan hebt?” Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd.
De dag voor de bruiloft komen ze mijn dochter halen. De trouwerij is nogal vroeg, zodoende kunnen ze haar ’s morgens in alle rust aankleden.
Op de grote dag gaan ook wij, mijn man, onze oudste dochter en ik mooi aangekleed op weg. Ik ben benieuwd hoe ze eruit ziet.
Het is zover. De bruid komt naar beneden en de ahhh’s en ohhh’s zijn niet van de lucht. Dan is het de beurt aan mijn dochter. Ik sta onderaan de trap. Daar komt ze … Ik krijg een brok in mijn keel en er biggelen spontaan enkele tranen over mijn wagen. Wat is ze mooi! In haar halflange blonde haar ontdek ik pijpenkrullen. Ze heeft een prachtig lang waterwit jurkje aan, witte handschoentjes en schoenen. Ze straalt … Och heden denk ik, dit is nog niet eens haar trouwdag.
Joke van der Ark