Gepubliceerd in de rubriek ‘Goud voor uw brief’ en bekroond met een gouden tientje, ‘Margriet; nr. 16, april 1998



Heimwee naar mijn twee meiden

Ik herinner me die avond alsof het gisteren was. Ik kwam doodmoe thuis, plofte neer voor de televisie en zag nog net het eind van een aflevering van de Engelse serie Birds of a Feather over de twee zusjes Sharon en Tracey. De afsluiting daarvan, met dat filmpje waarin de zusjes weer even als kleine meisjes te zien zijn, was me te veel. Een golf van heimwee overspoelde me en ik zat in mijn uppie te snikken. Het tweetal herinnerde me zo sterk aan mijn eigen meiden dat ik opeens besefte ik dat ik in de tijd van hun jeugd het gelukkigst was geweest. Acht en tien waren ze toen ze een broertje kregen. We waren er met zijn allen zo intens blij mee! Ik had een bijzondere band met de kinderen omdat mijn man door zijn werk niet zo bij het gezinsleven betrokken kon zijn. Die band werd nog hechter toen hij een eigen restaurant begon en op werkdagen niet meer thuis kwam eten. Dat ook wij hem nodig hadden en dat duidelijk lieten merken, drong niet tot hem door. Toen de meisjes op zichzelf gingen wonen, vond ik het heerlijk dat ik nog een kind thuis had. Maar wat had ik het gemakkelijk gehad met mijn dochters! Bij de meisjes was alles van een leien dakje gegaan, maar met de zoon stapelden de problemen zich op. De verhouding tussen ons werd er niet beter op toen hij ging puberen en zich tegen alles en iedereen begon af te zetten. Omdat het financieel nodig was; ging ik een paar avonden per week meewerken in het restaurant, maar toch groeiden mijn man en ik steeds verder uit elkaar. Uiteindelijk kwam de relatie met onze zoon zo in de knel, dat het voor alle parijen beter was om apart te gaan wonen. Het bleek een goede beslissing, Mijn zoon en ik zien elkaar nu weer en ik heb de draad van mijn leven weer opgepakt. Toch kan ik nog steeds huilen om het slot van Birds of a Feather, al is het dan niet meer zo heftig als toen.